اشعار اخلاقیای چارده ساله قرةالعینبالغ نظر علوم کونین[1]آن روز که هفت ساله بودی چون گل به چمن حواله بودیو اکنون که به چارده رسیدی چون سرو بر اوج سرکشیدیغافل منشین نه وقت بازیست وقت هنر است و سرفرازیستدانش طلب و بزرگی آموز تا به نگرند روزت از روزنام و نسبت به خردسالی است نسل از شجر بزرگ خالی استجایی که بزرگ بایدت بود فرزندی من ندارت سودچون شیر به خود سپهشکن باش فرزند خصال خویشتن باشدولت طلبی سبب نگهدار با خلق خدا ادب نگهدارآنجا که فسانهای سکالی از ترس خدا مباش &nbs, ...ادامه مطلب