هر که دلارام دید / سعدی شیرازی

هر که  دلارام  دید

هر که  دلارام  دید  از  دلش  آرام  رفت         چشم ندارد خلاص هر که در این دام رفت

یاد تو  می‌رفت  و  ما عاشق  و بیدل بدیم        پرده   بر انداختی   کار   به  اتمام   رفت

ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت         سرو  نروید به  بام کیست که  بر بام رفت

مشعله‌ای برفروخت  پرتو خورشید عشق         خرمن  خاصان  بسوخت  خانگه عام رفت

عارف  مجموع  را  در پس  دیوار صبر         طاقت  صبرش  نبود  ننگ شد و  نام رفت

گر به همه عمر خویش با تو برآرم  دمی          حاصل  عمر  آن  دمست  باقی  ایام  رفت

هر که هوایی نپخت یا به فراقی نسوخت          آخر عمر از جهان  چون  برود  خام رفت

ما قدم  از  سر کنیم  در  طلب   دوستان          راه  به  جایی  نبرد  هر  که  به اقدام رفت

همت  سعدی  به  عشق میل نکردی ولی          می چو فرو  شد به کام عقل به  ناکام رفت[1]

(دیوان سعدی شیرازی/ غزل 141)