اخلاق عرفانی/ نازنین جهان - شمس تبریزی

اخلاق عرفانی

نازنینِ  جهان

اگر دل از غم  دنیا جدا توانی  کرد

نشاط و عیش به باغ بقا توانی کرد[1]

اگر به آب  ریاضت   بر آوری  غُسلی            همه کدورات دل را صفا توانی کرد

ز منزل هَوَسات اَر دو  گام  پیش  نهی             نزول  در  حرم  کبریا  توانی  کرد

درون  بحر معانی  لا[2]  نِه  آن  گهری         که قدر و قیمت خود را بها توانی کرد

به همت اَر نشوی در مقام  خاک مقیم          مقام  خویش  بر  اوج  عَلا  توانی  کرد

اگر به جَیب[3] تفکر فرو بَری سر خویش       گذشته‌ های  قَضا  را  اَدا  توانی  کرد

و لیکن این صفت رهروان چالاک است            تو نازنینِ  جهانی   کجا  توانی  کرد

نه دست و پای اَجل را فرو توانی بست        نه رنگ و بوی جهان را رها توانی کرد

تو رُستم  دل  و جانی  و سَرور مَردان        اگر  به نَفس  لئیمت  غَزا[4]  توانی  کرد

مگر که دَرد غم عشق سر زند  در  تو             به  دَرد  او غم  دل  را دَوا توانی کرد

ز خار چون و چِرا این زمان چو درگذری   به  باغ  جنّت  وصلش  چَرا[5] توانی کرد

اگر تو جنس هُمایی و جنس  زاغ  نه‌ای          ز جان تو میل به سوی هُما توانی  کرد

همای سایه  دولت چو شمس تبریزی[6] ست

نگر که در دل آن  شاه  جا  توانی کرد[7]