مخوان الا غزل حافظ / فیض کاشانی

مخوان الا غزل حافظ

ای یار مخوان ز اشعار الا غزل حافظ

اشعار  بود  بیکار  الا  غزل  حافظ[1]

در شعر بزرگان جمع کم یابی تو این هر دو    لطف  سخن  و  اسرار الا  غزل  حافظ

استاد غزل سعدیست نزد همه کس لیکن          دل  را  نکند   بیدار  الا  غزل  حافظ

صوفیه  بسی  گفتند  درهای  نکو  سفتند       دل  را  نکشد  در  کار  الا  غزل  حافظ

در شعر بزرگ روم اسرار بسی درج است      شیرین  نبود  ای  یار  الا  غزل  حافظ

آنها  که  تهی ‌دستند  از  گفتهٔ  خود  مستند       کس را  نکند  هشیار  الا  غزل  حافظ

غواص  بحار  شعر  تا  دُر  به کَفَش  افتد      نظمی که  بود  دُر  بار  الا  غزل  حافظ

شعری که پسندیده است آنست که آن دارد[2]     آن نیست  به  هر گفتار  الا  غزل  حافظ

ای فیض تتبع کن طرز غزلش چون نیست

شعری که بود  مختار  الا  غزل  حافظ[3]

[1]. وزن شعر: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (بحر هزج مثمن اخرب).

[2]. آن دارد: لطیفه ای از زیبایی وصف ناشدنی دارد، آن، از مصطلحات تصوف و عرفان اسلامی است و آن نوعی حسن و زیبایی است که قابل درک اما توصیف ناپذیر است. آنی دارد: جاذبه و افسونی که در هر کسی وجود ندارد و مربوط به جذبه ی معنوی و روحانی است که از باطن او برمی خیزد نه از زیبائی های ظاهر.

[3]. فیض کاشانی، دیوان اشعار » غزلیات، غزل شمارهٔ ۵۰۷.