ترسم ای مرگ .... / فرخی یزدی

ترسم ای مرگ

ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم

این قدر زنده بمانم که زجان سیر شوم[1]

آسمانا ز ره  مهر مرا زود بکش                 که اگر دیر کشی پیر و زمینگیر شوم

جوهرم هست و برش دارم و ماندم به غلاف            چون نخواهم کج و خونریز چو شمشیر شوم

میر میراث خوران هم نشوم تا گویم                       مردم از جور بمیرند که من میر شوم

منم آن کشتی طوفانی دریای وجود                       که ز امواج سیاست ز بر و زیر شوم

گوشه گیری اگرم از اثر اندازد به              که من از راه خطا صاحب تاثیر شوم

پیش دشمن سپر افکندن من هست محال     در ره  دوست گر آماجگه تیر  شوم

غم مخور ای دل دیوانه که از فیض جنون   چون تو من هم پس از این لایق زنجیر شوم

شهره شهرم و شهریه نگیرم چون شیخ       که بر شحنه و شه کوچک و تحقیر شوم

کار  در  دوره  ما  جرم  بود  یا  تقصیر

«فرخی» بهر چه من عامل تقصیر شوم[2]

 ( فرخی یزدی، دیوان غزلیات)