در شرح عشق/ مولانا - مثنوی معنوی

در شرح عشق

عاشقی گر زین سر و گر زان سرست

عاقبت  ما  را بدان سر  رهبر ست[1]

هرچه گویم عشق را شرح و بیان              چون به عشق آیم خجل باشم از آن

گرچه تفسیر زبان روشن گرست                  لیک عشق بی‌زبان روشن ترست

چون قلم اندر نوشتن می‌شتافت          چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت    شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت

آفتاب   آمد   دلیل   آفتاب                                 گر  دلیلت  باید از وی  رو متاب

از  وی  ار  سایه  نشانی  می‌دهد                 شمس هر دم نور جانی می‌دهد

سایه خواب آرد ترا همچون سمر                   چون  برآید  شمس  انشق القمر

خود غریبی در جهان چون شمس نیست  شمس جان باقیست کاو را امس نیست

شمس در خارج اگر چه هست فرد                می‌توان  هم  مثل  او  تصویر  کرد

شمس جان کو خارج  آمد از اثیر                نبودش  در  ذهن  و  در  خارج  نظیر

در  تصور  ذات  او  را  گنج  کو                           تا  در  آید   در   تصور   مثل  او

چون حدیث روی شمس الدین رسید          شمس چارم آسمان سر  در کشید

واجب  آید  چونک  آمد  نام  او                          شرح  کردن  رمزی از  انعام  او

این  نفس  جان  دامنم  بر تافتست               بوی   پیراهان   یوسف   یافتست

کز  برای  حق  صحبت  سالها                         بازگو حالی  از  آن  خوش  حالها

تا  زمین  و  آسمان  خندان  شود                   عقل و روح و دیده صد چندان شود

لا تکلفنی  فانی  فی  الفنا                             کلت  افهامی  فلا احصی  ثنا[2]

کل  شیء  قاله  غیر المفیق                            ان  تکلف  او  تصلف  لا یلیق[3]

من چه گویم یک رگم هشیار نیست            شرح آن یاری  که  او  را  یار  نیست

شرح این هجران و  این خون  جگر

این  زمان  بگذار  تا  وقت  دگر [4]