شیر حق / مولوی - مثنوی معنوی

شیر  حق

گفت پیغمبر  علـی را کای على‌

شیر حقى ، پهلوانی  پر دلی‌[1]

لیک بر شیری مکن هم اعتمید‌          اندر آ   در   سایه ی  نخل   امید‌

اندر آ   در  سایه  آن   عاقلى‌              کش  نداند  بُرد  از   ره   ناقلی‌

ظل او اندر زمین چون کوه قاف‌       روح او سیمرغ بس عالی طواف‌

گر  بگویم  تا  قیامت  نعت  او‌           هیچ آن را  مقطع و غایت  مجو‌

در بشر روپوش کردست آفتاب       فهم  کن  و الله   اعلم   بالصواب

یا علی از جمله ی طاعات  راه           بر گزین تو  سایه ی  خاص  اله

هر کسی  در  طاعتی  بگریختند            خویشتن را  مخلصی  انگیختند

تو  برو  در  سایه ی  عاقل  گریز         تا رهی زان دشمن پنهان‌ ستیز

از  همه  طاعات  اینت  بهترست    سبق یابی بر هر آن سابق که هست

چون گرفتت پیر، هین تسلیم شو‌      همچو موسی زیر حکم خضر رو‌

صبر کن بر کار خضری بی نفاق‌        تا  نگوید  خضر  رو  هذا  فراق‌

گرچه کشتی بشکند  تو  دم  مزن        گرچه طفلی را کشد  تو  مو  مکن

دست او را حق چو دست خویش خواند    تا  ید الله   فوق   ایدیهم   براند

دست حق میراندش زنده‌ش کند          زنده چه بود   جان   پاینده‌ش  کند

هر که  تنها  نادرا  این  ره  برید         هم  به  عون  همت  پیران  رسید

دست پیر  از  غایبان  کوتاه  نیست      دست  او  جز  قبضه  الله  نیست

غایبان را چون چنین خلعت دهند        حاضران  از  غایبان  لا شک  به‌اند

غایبان  را  چون   نواله  می‌دهند            پیش مهمان  تا  چه  نعمتها  نهند

کو کسی  کو  پیش  شه  بندد  کمر        تا کسی کو هست بیرون سوی در

چون  گزیدی  پیر  نازکدل  مباش‌        سست و ریزنده چو آب وگل مباش‌

ور بهر زخمی تو پر کینه شوی

پس کجا بی‌صیقل آیینه شوی[2]

(مثنوى، تصحیح: استعلامى، محمد، دفتر یکم، ۲۹۷۲)