شاه کشور جان و جهان

مناجات عرفانی

هاتف اصفهانی

چه شود به چهره ی زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی[1]

تو شهی و کشور جان ترا تو مهی و جان جهان ترا

ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقد و گر ستم، بود آن عنایت و این کرم

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون

شکنی پیاله ی ما که خون به دل شکسته ی ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین

همه ی غمم بود از همین، که خدای نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، رَوی از ملامت بیکران

قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی[2]