مرید پیر مغان / دیوان حافظ، غزلیات، غزل شماره ۱۴۵.

[1] . وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن ( بحر مجتث مثمن مخبون محذوف)

[2] . مغان کسانی اند که همواره آتش معبد را روشن نگاه می دارند و پیر مغان کنایه از امام حسین علیه السلام است که آتش عشق را همواره در معبد دل مومنان روشن نگاه می دارد. در روایتی از رسول خدا آمده است که یاد حسین علیه السلام آتشی در سبنه ها برپا می کند که هیچ چیزی نمی تواند آن را خاموش نماید. قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه علیه و آله:

اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً.

پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود:

براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود.

(جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 556)

[3] . مراد از شیخ در این غزل، شیخ الانبیا ابراهیم علیه السلام می باشد.  

[4] . التجا به در دولت شما، کنایه از پناهندگی به ولایت اهل بیت علیهم السلام است .