آشنایان ره عشق/ غزلی از حافظ شیراز در طهارت و نماز

آشنایان ره عشق

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده

خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده[1]

آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش     گفت بیدار شو ای رهرو خواب آلوده[2]

شست و شویی کن و آنگه به خرابات خرام  تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده

به هوای لب شیرین دهنان چند کنی            جوهر روح  به یاقوت مذاب آلوده

به طهارت گذران منزل پیری و مکن       خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده

پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی   که صفایی ندهد آب تراب آلوده

گفتم ای جان جهان دفتر گل عیبی نیست   که شود فصل بهار از می ناب آلوده

آشنایان ره عشق در این بحر عمیق            غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده

گفت حافظ برو و نکته به یاران مفروش

آه از این لطف به  انواع  عتاب  آلوده[3]

مرحوم آخوند(آخوند خراسانی صاحب کفایة الاصول) اهل ذکر و تهجد بود، طلاب را هم به شب زنده داری تشویق می کرد و می فرمود :" طلبه ای که در دوران طلبگی نماز شب نخواند به جایی نخواهد رسید و عاقبت خوبی نخواهد داشت."

از میان شعرای فارسی، حافظ را برتر می شمرد و این بیت را مکرر می خواند :

《 آشنایان ره عشق در این بحر عمیق           غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده 》[4]