شعر معرفت / استاد بهرام سیاره (پریش شهرضایی)

معرفت

 عشق را بی معرفت معنا مكن[1]

زر نداری  مشت  خود را  وا مكن

گر نداری دانش تركيب رنگ             بين  گلها  زشت  يا زيبا  مكن

خوب ديدن شرط انسان بودن است     عيب را در اين و آن پيدا مكن

دل شود روشن ز شمع اعتراف     با كس ار بد كرده ای حاشا مكن

ای كه از لرزيدن  دل  آگهی           هیچ كس را هیچ جا رسوا مكن

زر بدست طفل دادن ابلهی ست        اشك را  نذر  غم  دنيا  مكن

پيرو  خورشيد  يا  آئينه  باش        هرچه عريان ديده ای افشا مكن

ای بس آبادی که بوم یوم شد          بر سر یکمشت گل دعوا مکن
چون خدا بر تو خدائی میکند             اضطراب  از  روزی  فردا  مکن
متحد گردید وطوفان شد نسیم         دوستی با بیسر وبی پا مکن
پشت بر محراب دل کردن خطاست       قامتت را جای دیگر تا مکن
چون بشمعی میرسی پروانه باش     وز  نگاه  این  و آن  پروا  مکن
پیش بیرنگان که مست حیرتتند       گر دو رنگی میکنی با ما مکن

  گر  زآب برکه میترسی پریش  

دعوی    غواصی    دریا  مکن

(استاد پریش شهرضایی)[2]

استاد بهرام سیاره
متخلص به پریش شهرضایی